شاید به دلیل تقاضای زیاد برای جدایی زن و مرد در سالهای اخیر است ، واژه طلاق توافقی بیشتر به گوش می رسد. آمارهای افزایشی جدایی زوجین موجب شده است، تا پرونده های این قبیل دعاوی در دادگاه های خانواده حجم بالایی را به خود اختصاص دهند.

محدودیت های اداری و زمانی باعث شده است که رسیدگی به دعاوی خانوادگی طلاق، عملا” مدت زیادی طول بکشد و همین امر برخی از زوجین را مجبور به انتخاب طلاق توافقی می نماید.

طلاق توافقی حاصل رضایت و توافق حاصل شده بین زوج و زوجه خواهد بود، آنها برای اینکه مراحل بسیار پیچیده و وقت گیر سایر راهکارهای جدایی و طلاق را طی ننمایند، چنانچه آشنایی با طلاق توافقی داشته باشند اقدام به انتخاب این روش خواهند کرد. هرچند که طلاق توافقی هم مانند سایر روش های جدایی و انواع طلاق، مراحل قانونی و اداری بسیاری دارد اما به نسبت آنها زمان بر و طولانی نیست، به شرط اینکه مراحل و مقدمات قانونی برای طلاق توافقی طبق قوانین سال 1401 به درستی رعایت شوند.

زمانی که زوجین برای جدا شدن از هم طلاق توافقی را برمی گزینند، باید کاملا” به این نکته توجه داشته باشند که برای تقاضای این نوع طلاق و پذیرش آن توسط دادگاه خانواده، شرایط و دستورالعمل های قانونی و مربوط به این موضوع را باید بطور کامل رعایت نمایند.

رضایت و توافق زوج و زوجه برای طلاق توافقی و تهیه توافقنامه مبنی بر تعیین حقوق طرفین و نحوه اعمال آنها، برای دادگاه ملاک اولیه پذیرش تقاضای طلاق توافقی طبق قوانین سال 1401خواهد بود.

علاوه بر وجود توافق نامه زوجین انجام مراحل اداری و درخواست از طریق سامانه تصمیم، نوبت گیری و ثبت درخواست در سامانه و حضور در کلاس های مشاوره ای خانواده و سایر آزمایشات مورد نیاز، برای اجرای طلاق توافقی لازم است. توافق زوجین برای طلاق توافقی می تواند شروع این روش برای جدایی باشد و انجام صحیح و کامل مواردی که ذکر گردید، اجرای طلاق توافقی را طبق قوانین سال 1041را ممکن می سازد.

همواره زوج و زوجه ای که از طریق طلاق توافقی می خواهند از همدیگر جدا شوند، می توانند آزادانه و به هر طریقی که مایل باشند در مورد حقوق قانونی خود توافق نمایند. قانونگذار این حق را برای زوجین قرار داده است تا در طلاق توافقی، به شکلی که بخواهند اقدام به تهیه توافق نامه در خصوص حقوق خود بنمایند. نحوه اجرای توافق و یا شیوه دریافت و پرداخت حقوق زوجین برای دادگاه اهمیتی نخواهد داشت، بلکه وجود توافق نامه در این راستا است که مسیر اجرای طلاق توافقی را طبق قوانین سال 1401 هموار می گرداند.

توجه به این نکته اهمیت فراوانی دارد که زوج و زوجه می توانند برای نحوه پرداخت و یا دریافت حق و حقوق خود، طبق قانون عمل ننمایند یعنی توافق آنها حتی خارج از رویه معمول و متداول برای آنها باشد. اما حقوقی در زندگی مشترک وجود دارد که زوج و زوجه موظف به رعایت آن مطابق با قانون و مقررات موجود دراین زمینه خواهند بود.

حضانت فرزند حقی است که قوانین و مقررات موجود در این زمینه، والدین را مجبور و موظف به اجرای آن می گرداند. حضانت یک مجموعه از رفتار و عملکرد هایی است که والدین باید برای فرزند انجام دهند، نگهداری از فرزند، تامین وسایل و امکانات رفاهی، ایجاد شرایط مناسب برای تحصیل فرزند، تربیت مطلوب و متعارف فرزند و … از جمله این رفتارها و عملکرد ها می باشد.

زوج و زوجه زمانی که برای طلاق توافقی اقدام می کنند در صورتی که دارای فرزندی باشند، بیشترین توجه آنها به این امر معطوف خواهد شد که حضانت فرزند به بهترین شکل انجام شود. قانونگذار هم ضمن توجه و عنایت خاص به این مسئله مقرراتی را قرار داده است تا در طلاق توافقی حقوق فرزند مشترک، به بهترین شکل ممکن و به روشی که مصلحت فرزند در نظر گرفته شده باشد رعایت شود.

حضانت فرزند برای والدین از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، به طوری که در برخی از موارد یکی از والدین ( زوج یا زوجه ) از حقوق قانونی خود صرف نظر می نماید، تا حضانت فرزند را بر عهده بگیرد. بطور مثال زوجه اقدام به بخشیدن مهریه و حتی تمامی حقوق قانونی خود می نماید به این شرط که حضانت فرزند در اختیار ایشان قرار گیرد، یا زمانی که زوج در صورت داشتن حضانت فرزند رضایت به اجرای طلاق و جدایی می دهد.

در صورتی که طلاق و جدایی به دستور دادگاه باشد و حضانت برای فرزند از طریق دادگاه مشخص شود، قوانین موجود در این مورد ملاک عمل قرار می گیرد و حضانت فرزند ( دختر یا پسر) تا هفت سالگی به زوجه واگذار می شود. و پس از آن حضانت به زوج تعلق خواهد گرفت. حضانت دختر تا سن 9سالگی ادامه دارد و برای پسر تا سن 15 سالگی حضانت در نظر گرفته شده است، پس از آن فرزند می تواند انتخاب نماید که با کدام یک از والدین خود باشد.

در طلاق توافقی والدین می توانند برای حضانت فرزند با هم توافق نمایند که حضانت فرزند در اختیار چه کسی و تا چه وقتی قرار گیرد. ایجاد توافق مبنی بر حضانت فرزند در طلاق توافقی باید همانگونه که پیش تر ذکر گردید، بر مصلحت و به نفع فرزند باشد و دادگاه به این امر توجه خاصی دارد. در صورتی که دادگاه تشخیص دهد که توافق مناسبی برای حضانت فرزند صورت گرفته است با تقاضای طلاق توافقی موافقت زوجین خواهد کرد.

زوج و زوجه می تواند در طلاق توافقی حضانت فرزند را به هر شکلی که مایل باشند انتخاب نمایند. رعایت مقررات قانونی در این خصوص به توافق زوجین بستگی دارد، و می توانند نحوه حضانت را انتخاب نمایند که در اختیار زوج و یا زوجه باشد. دادگاه در مورد حضانت فرزند در طلاق توافقی ملاک را وجود توافق بین زوجین می دانند، با این شرط که مصلحت فرزند در نظر گرفته شده باشد.

گروه تخصصی وکلای طلاق کلیه امورات مربوط به طلاق توافقی و حضانت فرزند را برای شما به صورت کاملا” تخصصی انجام می دهد. وجود وکلای باتجربه و باسابقه در زمینه حضانت فرزند و اجرای طلاق توافقی به گروه تخصصی وکلای طلاق کمک کرده است تا همواره بهترین نتایج را برای موکلین خود کسب نماید.